Een kat heeft 9 levens, zegt men zonder nadenken, maar God leeft eeuwig, zeggen we vol overtuiging. Recent ontdekten astronomen (geen –logen!) een dwergster met mogelijk 9 levensvatbare planeten. Ze juichen vol spanning en overtuiging. Gaat God er last van hebben als daar daadwerkelijk leven zou worden gevonden? Of heeft God al wel voor hetere vuren gestaan sinds de God-is-dood theorie? Het klinkt in sommige oren waarschijnlijk als blasfemie, maar zou God nu dan echt dood gaan of zijn als dat gebeurt? Is dat de (zoveelste) doodsteek voor het Christelijke en Evangelische, Joodse en Islamitische Godsgeloof? Ik wil mezelf die vraag wel stellen, want ik denk dat God allerlei (denk-)beelden en andere wetenschappelijke ontdekkingen al wat langer overleefd heeft. Ik heb daarvoor wel enkele argumenten; denkt u mee?
Er was eens een wedstrijd tussen tovenaars van een oude Egyptische Farao en die van Jahweh, de God van de Joden. De een toverde slangen uit een houten staf, dat deed de ander ook; en zo volgenden nog wat trucjes, waarbij, volgens de Joodse overlevering (lees Exodus), hun God het won. Hij legde dus niet het (eerste) loodje van zijn eeuwige leven.
Toen Galilei ontdekte dat niet de aarde het middelpunt der schepping was, zoals de theologie tot dan toe had gedacht, bleek de theologische wereld te klein. Wat was dat nu weer voor onbijbelse onzin? Raus mit Ihm. Toen daarna Darwin en Wallace ontdekten dat er aanpassing ofwel evolutie had plaats gevonden over lange tijd, was dit wederom het geval: de theologie ontplofte en verbande de biologie naar het gevang. En zo zijn er nog wel een paar voorbeelden te noemen.
Maar, vraag ik mezelf en u, wat zijn dan eigenlijk de (theologische) consequenties van de uitspraak dat God Almachtig is? Hij zou in zijn wijsheid ook de fossielen kant en klaar hebben gemaakt, omhuld in gesteente van miljoenen jaren, toch? Als we God almachtig noemen, dan kan Hij toch een plan-b hebben geschapen op die nieuwe bier-planeet? Worden wij daar minder mens van? Houdt hij dan minder van zijn schapen in deze aardse stal? Ik denk zelf niet dat er leven wordt gevonden, maar ja, wat zegt dat. God “sterft 7 doden”, zogezegd zonder spotternij, wanneer Hij na al die duizenden jaren nog steeds die menselijke drama’s ziet van oorlogen en andere rampen, de onvrede in mijn hart, de onmin waarin we soms doorleven, de onrechtvaardige verdeling van voedsel en andere linkse dingen. Nee, daar krijgt Hij minstens buikpijn en verdriet van, toch! Hoe menselijk gesproken is dit alles uiteindelijk; dit is nu het antropomorfe spreken optima forma over het goddelijke mysterie. We leven nu in het nieuwe tijdperk ‘het antropoceen’, heb ik pas geleerd van de CO2-cyclus: die zit opgeslagen in de aarde maar komt steeds vrij en die cyclus is in balans, al heel lang, maar er dreigt een overdosis te ontstaan. En toch zijn er mensen die daarin niet ‘geloven’. Zal dat God worst wezen, menselijk gesproken? Moeten we de bio- en geologen dan maar niet geloven?
Ik vertel u dit allemaal om te laten zien, hopelijk, dat ik denk dat God niet afhankelijk is van onze gekke menselijke ideeën en gedachten of vreemde ontdekkingen. We ont-dekken dan slechts de be-dekte dingen der realiteit. God is niet afhankelijk van die werkelijkheid, geloof ik, want die is steeds variabel. Geloven in God is van een andere, onzienlijke realiteit. Die zal wellicht ook eens ont-dekt worden, want we zijn wel knap met ons allen, maar dat doet niets af aan Zijn eeuwige bestaan, zelfs niet als over 5 miljard jaar de zon zou exploderen en de aarde met planeet Trapist zal smelten. Wij houden Hem toch wel in ere met onze religie? Zelfs dat is niet de hoofdzaak: het is de Eeuwige die van mensen houdt. Geprezen zij Zijn naam, hoe die naam ook luidt. Het belangrijkste is dat God van ons mensen houdt en van zijn hele schepping.