Sinds februari 2017 heeft de Protestantse Gemeente van Oostkapelle zich aangemeld als Groene kerk bij Kerk in Actie. Dat was na een enthousiast praatje en artikelen in het kerkblad van Leen Jobse, onze oud-dierenarts.
Namens de kerkenraad is Peter Geene als contactpersoon aangewezen. In dit besluit komen ons geloof en onze praktijk-van-alledag bij elkaar, want het ‘bewaren van de schepping’ is ook onze lokale taak en verantwoordelijkheid! Allerlei bijdragen voor natuur en milieu en duurzaamheid zijn welkom! Juist ook van alle gemeenteleden, want die vormen het brede draagvlak van deze actie!
Een goed uitgangspunt voor ons handelen als gemeente is om de aarde te zien als ‘een levend huis’: we wonen met onze huisgenoten, de planten en de dieren op onze blauw-groene planeet aarde. De schepping kent een evenwicht in alle biodiversiteit en dat moet zo blijven, anders graven we als mensheid (nu al) ons eigen graf.
Het groen rondom een kerkgebouw kan vaak meer betekenen voor mens en natuur dan het noodzakelijk onderhouden van het groen. Samen werken in een kerktuin werkt samenbindend. Samenwerking met natuurorganisaties, volkstuinverenigingen en voedselbank levert relaties op tussen kerk en de samenleving. Een kerktuin kan een rustplek zijn en inspireren, voor kerkgangers maar ook voor bezoekers uit de buurt en daarbuiten. Met een bloementuin heeft uw kerk haar eigen ‘bloemenzaak’ voor de (liturgische) bloemen in de kerk of het maken van boeketten.
Uit Kerkmagazine editie februari 2019:
Op zaterdag 18 oktober om vijf voor twaalf luiden jongeren, grootouders en Groene Kerken opnieuw de Klimaatklokken bij geloofsgemeenschappen door heel Nederland. Met deze symbolische actie roepen zij, vlak voor de Tweede Kamerverkiezingen, op tot urgent en ambitieus klimaatbeleid. Want het is vijf voor twaalf voor het klimaat – letterlijk én figuurlijk.
Door ons te bezinnen op onze aardse bezittingen en hoe we die meer kunnen delen met elkaar, kun je zo'n vrijheid ervaren. Christus houdt ons voor dat het om de hemelse schatten gaat, aardse schatten vergaan en hebben dan geen waarde meer (Mattheus 6:19-35). Kun en wil jij leven en genieten van genoeg? Samen kunnen we stappen zetten in zorg voor de schepping. Doe jij mee?
Voor als u nieuwe ideeën wilt hebben voor meer vlinders op uw balkon of in uw tuin !
De dienst met Ds Smit afgelopen zondag 27.10.24 sloot naadloos aan op een stukje in dagblad Trouw van columniste Iris Sommer over ‘zachtmoedigheid’. Smit had het over 2 of 3 mensen die samenzijn in Gods Naam en dezelfde visioenen delen van een liefdevoller samenleven dan het huidige (ik hoorde daarin ook ‘zachtmoediger’). Die columniste benoemde dat het tijdperk van de zgn. ‘survival of the fittest’ nodig dient te worden aangevuld: nl. met ‘survival of the group’! Wat bedoelt zij daarmee?
Vlak na de Tweede Wereldoorlog schreef Aldo Leopold, een Amerikaanse ecoloog, een boekje over zijn boerderij in Wisconsin: A Sand County Almanac. Met dat boekje wilde hij mensen liefde bijbrengen voor de plek waar ze leven, en voor de planten, bomen en dieren in hun omgeving. Zo schrijft hij bijvoorbeeld over het omzagen van een boom, die door bliksem was getroffen. Bij iedere jaarring waar de zaag doorheen gaat bedenkt hij zich wat die boom meegemaakt moet hebben.
Natuur en mens zijn één, zo horen en lezen we de laatste tijd overal. Want er schijnt iets aan de hand te zijn… Ik lees in het recente febr.nr. van ‘Vastenactie’ (RK) een artikel “wij zien wat niemand ziet” van Mw. Margot de Zeeuw haar pleidooi dat juist de kerk en Paus Fransiscus recht van spreken hebben op dit thema ! In het kerkenwerk wereldwijd (ZWO/Caritas etc.) komen we overal waar anderen niet komen en zien wat velen niet (willen) zien. Daarom schreef paus Fransiscus recent een rondzendbrief ‘Laudate Deum’ (na het Laudato Si van 2015) vanuit al die ervaringen wereldwijd een tegenreactie op wat het ‘ecomodernisme’ is gaan heten : “het grote vertrouwen van veel mensen van de wereldhandel in technische oplossingen om de huidige klimaatproblemen op te lossen. De problemen van klimaatverandering treffen het hardst de mensen die in armoede leven”, onderstreept mw. De Zeeuw in haar artikel; zo zijn natuur, klimaat en mensen met elkaar verweven, zeker op wereldschaal. In vele projecten van de kerken zien we dat de grootste plantages niet hun producten leveren aan de lokale bevolkingen, maar m.n alleen fruit, palmolie en soja leveren aan de wereldhandel. De oorspronkelijke boeren zijn vaak van hun land verdreven of bleven als dagloner en dat alles in het kader van ontwikkeling en (economische) vooruitgang. Kerken zetten echter in op heel andere opties van juist (weer) kleinschaligheid : dat heet nu ‘klimaatgerechtigheid’ want de gevolgen van de klimaatcrisis zijn ongelijk verdeeld in de wereld. En dan zijn tegelijk ook de westerse boeren niet langer gevangen en bekneld in dat vreemd en oneerlijk verdeeld wereldhandelssysteem…
