Op een zomeravond in juli stond Frans Vijlbrief bij mij aan de deur en vroeg of hij eventjes binnen mocht komen. Natuurlijk. Aan de keukentafel gaf hij aan, dat mijn naam genoemd was voor de functie van diaconaal medewerkster. Wát, húh, ík? Ik ben maar gewoon …

Ik gaf aan, dat ik daar over wilde nadenken. Tijdens mijn dagelijkse wandelingen (met m’n hondje) door de natuurgebieden, die Oostkapelle rijk is (Oostkapelle is mooi!), heb ik daar veel over nagedacht. Jarenlang aan de rand van de kerkelijke gemeenschap “gezweefd”, voorzichtig de kerk weer teruggevonden en dan word je “meteen in de kraag gevat”. Ik moest denken aan de tijd, toen ik nog niet zo lang in Oostkapelle woonde en een moeilijke tijd doormaakte. Vele medewerkers van de kerk, maar vooral Jan Kühler, waren toen voor mij een steun. Misschien is het nu mijn tijd om iets voor een ander te kunnen betekenen, ook al ben ik maar gewoon … Dus toen Frans Vijlbrief en ik elkaar in de supermarkt weer tegenkwamen, heb ik gezegd, dat ik de functie wilde aanvaarden. Genoeg over mij. Terwijl ik dit stukje aan het typen ben, giert de wind rond het huis en slaat de regen in vlagen tegen de ramen. Het kalenderjaar 2018 loopt op z’n eind. Wat zal 2019 brengen? Uw hulp blijft nodig in het nieuwe jaar. Het voelt vaak als een druppel op een gloeiende plaat, niks doen is geen optie en je zal maar onder die druppel zitten! Ik wil eindigen met een gedicht van Irene Stok, diaconaal consulent en ouderenwerker in gemeente Utrecht: Heer, open onze ogen, zodat wij zien wie de ander is, de ander die ons nodig heeft. Heer, open onze oren, zodat wij horen naar de ander, de ander die ons zijn verhaal vertelt. Heer, open ons hart, zodat wij geraakt worden door de ander, de ander die zo’n pijn heeft. Heer, zet onze benen in beweging, zodat wij naar de ander toe kunnen gaan, de ander die zo eenzaam is. Heer, zegen onze handen, zodat wij de ander aan kunnen raken, de ander die ons zo nodig heeft.

Arianne Lous-den Hollander